20-09-2014 dag 1, de reis

20-09-2014 Verslag Londenreis van Marjolien Boer en Tom Heywegen.

We hadden ruim op tijd afgesproken op station Utrecht. We wilde alle tijd en geen gehaast, dus rond 11:30 afgesproken, omdat we 12:17 de reis zouden beginnen die ons naar Londen zou gaan leiden. Mooi op tijd troffen we elkaar in de stationshal van Utrecht CS en stapte om 12:17 in de trein naar Rotterdam. Vanaf daar zouden we een trein naar Roosendaal nemen. Daar zouden we overstappen op de trein naar Brussel, om daar de laatste overstap op de Eurostar te maken die ons naar Londen zou brengen. In Brussel hadden we een flinke marge genomen. 2 uur voor vertrek aanwezig, kan er niks mis gaan. Goed dus……dat WAS het plan.

De trein naar Rotterdam was geen probleem, maar daar kwamen we voor de onaangename verrassing te staan dat de trein naar Roosendaal niet reed en we via Breda moesten gaan. Om toch op tijd in Roosendaal te komen hebben we de gok genomen om daar met de taxi wel op tijd te zijn. Was ongeveer 45 min rijden en we hadden 50 minuten. Helaas zaten alle verkeerslichten tegen en ondanks de 140 km/h van de taxichauffeur misten we de trein net.
Tja….daar stonden we dan. Trein later? Gaan we waarschijnlijk niet redden, maar een taxi weer naar Brussel van Roosendaal leek ons ook geen goed plan. Na wat navraag, zouden we het net op tijd kunnen halen met de juiste treinen. Hey….deze trein blijkt iets vertraagd te zijn. Dat wordt spannend! Ook in Belgie werd er gewerkt aan het spoor en moesten we een aantal stations voor Brussel eruit om op de volgende trein te wachten die ons naar Brussel zou brengen. We zagen de minuten verloren gaan en hadden onze hoop op de geplande trein naar Londen te halen al opgegeven, wat overigens terecht bleek te zijn.

Uiteindelijk zogezegd in Brussel aanbeland 10 minuten nadat “onze” trein vertrokken was. Die zou om 16:54 vertrekken en volgens onze planning zouden we rond 15:00 in Brussel moeten zijn. Gelukkig konden we een trein later nemen, al vertrok die wel pas om 19:52. Dikke 2 ½ uur de tijd op het station doorgebracht en toen we al om 18:30 konden inchecken, maar meteen gedaan, want echt mee zat het niet. Eerste controle punt, geen probleem. Tweede controle punt, paspoort of ID kaart uit het hoesje want het moest gescand worden. Ik mocht eerst en aangezien ik geen hoesje had was ik er zo door. Marjolien aan de beurt, maar die had haar ID kaart wel in een hoesje en door een onverklaarbare koffievlek was de kaart aan de binnenkant van het hoesje aangekoekt. De douanier deed een poging. Tevergeefs. Met angst het pasje te breken, mocht Marjolien het zelf doen en met vermeende krachten wist ze het pasje beetje bij beetje uit het hoesje los te wrikken. Daarmee was nog niet de koffievlek op het pasje verwijderd. De goede douanier heeft het pasje netjes voor haar gepoetst. Ik durf niet te ontkennen dat Marjolien haar charme gebruikt heeft, maar dat is tussen haar en de douanier.

Eindelijk in de trein naar Londen. We reisden 1e klas, wat betekende dat we onderweg werden voorzien van hapjes en drankjes. Onze opgelopen stress begon langzaam maar zeker te zakken en voor we het wisten waren we onder het kanaal doorgedoken en in Londen op st. Pancrass aanbeland. Nu was het enkel nog een kwestie van maar 1 metro lijn te nemen en we konden op plaats van bestemming uitstappen. Wederom, dachten we! 5 stations voor Hounslow central, waar we eruit moesten, werden we (niet alleen Marjolien en ik hoor) vriendelijk verzocht uit te stappen, omdat deze metro niet meer verder zou rijden. Gelukkig duurt het nooit lang bij metro’s en konden we na ongeveer 10 minuten onze reis vervolgen.
Eindelijk! We waren er. Enkel nog een kwestie van de underground naar het Hotel. We stonden voor een keuze. 1) een louche taxi chauffeur. 2) lopen, want het was ongeveer een kwartiertje lopen. We kozen voor optie 2, want wat kon er nu nog eenmaal misgaan.

Dat ga ik je nu vertellen. Na de eerste paar honderd meter de goede richting uitgelopen te hebben werd het wat onduidelijker. Inmiddels was het al 11 uur in de avond en meer en meer zatte mensen doken op. Na een paar verwoede pogingen de verdere juiste richting te bepalen besloot ik om het aan een stelletje te vragen die op een afstandje van ons gezellig samen een gesprekje hadden. Ze bleken pools te zijn. Eenmaal daar aangekomen en mijn vraag neergelegd te hebben, pakte de jongeman zijn smartphone om google maps te raadplegen. Inmiddels had ik de in het zwart plastic verpakte fles langs het meisje zien staan, waar zo nu en dan een nipje van werd genomen. Dit en de niet al te stabiele benen van de jongeman, wekte de indruk dat ze al goed “in de olie zaten”. Dit werd bevestigd door het feit dat de jongen het maar niet lukte om de juiste knopjes in te drukken. Uiteindelijk had hij het na veel te veel gebrabbel toch gevonden en legde me de weg uit. Na zijn aanwijzingen opgevolgd te hebben en al meer dan een kwartier met steeds zwaardere tassen het gevoel hadden we echt in de ghetto terechtkwamen, bedachten we een nieuw plan. Marjoliens smartphone had ook google maps. We hadden die eerder geprobeerd, maar toen weigerde die dienst. Nu echter had hij de weg gevonden en wisten wij welke kant opmoesten. Geschatte tijd, 16 min lopen. We kwamen steeds dichter in de buurt en wisten dat we in de goede straat waren. Des te wranger was het, dat dit ongeveer 30 meter vandaan was van de plek waar ik het zatte pooltje aangesproken had, maar goed. Uiteindelijk na een totale wandeling met 5 tassen die inmiddels wel 150 kilo per stuk leken, zere voeten en gammele ruggen doemde daar als een oase in de woestijn ons hotel op. Een klein gevecht tegen mijn gelukstranen overwon ik en stapte we het hotel binnen. Marjolien werd haar kamer gewezen en iemand anders de mijne. Gelukkig was mijn kamer als verwacht, maar Marjolien had inmiddels al moeten verhuizen na wat gebreken.

Toen, ja toen konden we eindelijk onze tassen afgooien, snel onder de douche en het bed in. De slaap was verdiend en vooral nodig voor de 2 weken die nog moesten beginnen. Nog voordat ik de schaapjes kon tellen was ik in dromenland, zodat ik alleen nog maar de groene weide en de Herder gezien had. (Als Christen zie ik die graag)

Dag 1 zat erop. Hopelijk geen voorbode voor wat er nog komen gaat, maar nu we dit overwonnen hebben, moeten we alles deze week aankunnen. We zien wel wat ons nog staat te gebeuren, maar het heeft niets aan ons enthousiasme afgedaan. Nog steeds zin in de ervaringen die we de komende 2 weken op gaan doen.

Tommy