verslag Londenreis Marjolien Boer en Tom Heywegen

29-09-2014 Verslag Londenreis Marjolien Boer en Tom Heywegen.

Vandaag mochten we weer aan de slag. Na een rustig weekend dat we ook nodig hadden, konden we er vandaag weer tegen aan. Lessen hebben we vandaag niet gevolgd, omdat we ons meer wilde focussen over wat er op de achtergrond allemaal gebeurd, waardoor de rc kan draaien zoals hij dat doet.

Na een kop thee met melk (ja ik begin in te burgeren hier) Ben ik voorgesteld aan Derrick. Dit is 1 van de managers van het outreach team waar ik komende woensdagnacht mee op pad ga. Ik kreeg een korte introductie over wat het outreachteam nu precies doet en een formulier met zaken waar ik wel en niet rekening mee moet houden. Dingen zoals, atijd een opgeladen gsm op zak hebben met de nummers van de collega’s, verder geen waardevolle spullen op zak hebben, maar ook hoe te handelen bij gevaar of agressie. Later zou er een briefing komen over wat de taken waren voor deze week voor dit team. Marjolien had in de tussentijd met 1 van de studenten zitten praten die zijn hart bij haar had gelucht en naar wat ik begreep zijn verhaal onderbouwd had met een foto die op zijn minst apart te noemen was. Ach ja…..fijn om te weten dat zij het vertrouwen van hem had gewonnen, zodat hij dit met haar gedeeld had.

Enkele minuten later melde Matt zich en stelde voor om te laten zien hoe ze de zaken digitaal in kaart brachten. U moet hier denken aan programma’s waarin te zien is welke studenten welke lessen gevolgd hadden en verschillende formulieren, zoals een evaluatieformulier voor de studenten, handleidingen voor studenten en docenten en meer van dat soort zaken. Het was een genot om te zien dat er in geen enkel formulier of bestand er ook maar iets van een diagnose of iets dergelijks te lezen was. HET GAAT DAAR DUS ECHT NIET OM!

Op dat moment kwam Derrick weer binnen om mij op te halen want de briefing voor komende week zou gaan beginnen. Marjolien bleef bij Matt die nog meer van de “digitalisering” uitlegde en hoe het in zijn werk ging. Belangrijk natuurlijk om die dingen wel in kaart te brengen en vast te leggen, maar ook nu begreep ik weer dat dit niet het meest uitdagende was, wat er bij de rc komt kijken, maar nogmaals, wel belangrijk.

Ik liep mee met Derrick en ontmoette een deel van het outreach team. Niet alle staffmembers waren er, omdat er sommige die nacht gewerkt hadden en nu in bed lagen. De meeting begon met inside informatie die enkel voor de leden van dit team nuttig was. Echter nam ik wel aantekeningen, want het ging er over hoe de financiering van dit team er de komende 2 jaar uit zou gaan zien en dat er door de verschuivingen in de zorg (ja, ook in Engeland gebeurd het) er wat dingen zouden gaan veranderen. Na dit stuk werden de plannen voor de komende week op tafel gelegd. Ik heb met verbazing zitten luisteren. De reden hiervoor was, was de loyaliteit die dit team voor de “rough-sleepers” hadden en wat voor warm hart ze hen toe droegen. Er is in Engeland een telefoonnummer dat je kunt bellen als je weet dat er mensen ergens buiten slapen, waardoor ze een deel in kaart hadden waar ze de mensen konden vinden. Verder wisten ze door de ruime ervaring andere “populaire” plekken waar dak/thuislozen zich in de nacht ophielden. Waar ik enorm blij van werd is dat ze ook hier echt weer eerst over de mensen praten. Niet over de problemen die ze dan wel of niet hadden. Natuurlijk werd er wel gemeld als er bekend was of bijv. mr x gewelddadig kon zijn of als er andere belangrijke zaken waren om te melden zoals, hepatitis c, erge vorm van afhankelijkheid van middelen die het werk konden beïnvloeden.

Ze hadden het niet over “die ene bij dat en dat metrostation met die lange baard en blauwe jas” (ik noem maar iets) maar ze noemden namen en het hele team wist over wie ze het op dat moment hadden. Als ze een individu uit het oog waren verloren werd er over nagedacht (door de ervaring en omdat ze de mensen kenden) hoe ze die weer konden traceren. Ze wisten bijvoorbeeld dat pietje die normaal op plek A sliep, maar er al een paar nachten niet daar was geweest, wellicht bij Jantje kon zijn die op plek B sliep, omdat ze die met regelmaat samen gezien hadden. Er was een “missing-list” waar mensen opkwamen die ze echt uit het oog verloren hadden. Er werd dan bijvoorbeeld contact met de politie opgezocht, of die persoon wellicht in detentie zat. Ook werd de politie ingeschakeld als ze een persoon gingen opzoeken waar een redelijke kans tot gevaar was. (die bleef dan wel op de achtergrond, zodat het team zijn werk kon doen, maar bij escalaties direct te hulp kon komen).

Er werd gericht gezocht naar hoe ze een individu op de beste manier konden helpen. Was er al een teamlid die een soort vertrouwensband had met iemand, dan werkte die met die persoon verder. Als het duidelijk was dat een persoon standaard weerstand bood, werden alle mogelijke oplossingen aangedragen om deze persoon toch te bereiken. Benadrukt werd, dat ze nu een extra tandje bij moesten zetten, want het begint kouder in de nacht te worden. Ik merkte dat dit team, hoewel ze hun doelgroep niet echt persoonlijk kende, ze zich echt zorgen maakte als het slechter ging met iemand. Er werd verteld dat mr P, door een ongeluk op de intensive care lag in het ziekenhuis en er werd afgesproken wie er deze week mr P ging opzoeken, om te kijken hoe het met hem ging. Wat een enorme bewogenheid voor de medemens! Werkelijk prachtig om dit zo te horen.

Over alle mensen die ze “in kaart” hadden, was er een dossier waar iedere verandering in gemeld werd. Zowel de goede als de slechte, zodat ze een beter beeld kregen wie er urgentere hulp nodig had. Als er een nieuw individu geïdentificeerd werd, werd er uitgelegd wat dit team voor ze kon doen, zonder enige druk. Door maar steeds terug te blijven komen en er echt voor deze mensen te zijn, veranderde de houding van de mensen naar dit team en werd er steeds meer hulp aangenomen. Wanneer er iemand echt weer verder wilde met zijn leven wordt daar ook echt werk van gemaakt. Tot en met het zoeken van een woonruimte toe en eventuele trainingen om weer te “leren leven”. Dit is pas er voor de medemens zijn. Komende woensdagnacht ga ik dus met dit team mee en we opereren in teams van 2. Hoewel ik het spannend vind, kijk ik er wel heel erg naar uit.

De briefing was afgelopen en ik ontmoette Marjolien weer bij de receptie. De planning voor deze week was ook inmiddels rond en duidelijk en we gaan deze week weer veel leren. We gaan weer lessen volgen, enkele andere rc’c bezoeken en een bezoek brengen aan een recovery academy. Wat dat precies allemaal is, gaan we dus nog leren en zullen jullie later in de verslagen teruglezen.

Leila, die blijkbaar goed voor voeten kan zorgen, had de pijnlijke voetjes van Marjolien nog behandeld, waarna onze dag er bij st. Mungo’s rc er weer opzat. Omdat we deze week toch nog de Londen tower-bridge wilde zien zijn we daarheen gelopen en heeft Marjolien een paar mooie foto’s gemaakt. In een stampvolle metro weer terug naar Stratford en na een korte rustpauze hebben we heerlijk gegeten in oriëntaals restaurant. Ik was meer van de warme gerechten terwijl Marjolien zich na wat kleinere hapjes op de toetjes had gestort. Het was weer een geslaagde dag en zijn benieuwd naar wat ons morgen allemaal weer te wachten staat. Wij zijn er in ieder geval weer klaar voor!

Tom