dag 4 reisverslag Londen reis Marjolien en Tom

24-09-2014 Verslag Londen reis Marjolien Boer en Tom Heywegen

Half verslagen ontmoeten Marjolien en ik elkaar weer in de koelkast die restaurant genoemd werd. Het eten dezelfde kwaliteit en we waren op zijn minst in een mineur stemming. De tassen hadden we gisteren al ingepakt, dus enkel een kwestie van de laatste spulletjes erin en snel weg hier. Waarheen wisten we nog niet. Plots kreeg ik bericht van Marjolien dat ze haar adapter niet uit het stopcontact kreeg. Uitendelijk heeft ze brute kracht gebruikt en heeft de adapter het helaas niet overleefd. Dit paste wel precies bij ons gevoel. Met alle tassen die zwaar waren op weg naar st mungo’s. Met “ons geluk” kwamen we in de spits en zaten we als sardientjes in een blik. We keken elkaar aan en zonder een woord te wisselen, wisten we dat we hetzelfde dachten. Dit gaan we niet lang meer trekken! Maar goed, we zijn er nu en laten er het beste van maken. We kwamen op tijd aan bij st mungo’s waar we om 11:00 een andere les zouden volgen met als titel “I’m Okay, you’re okay” het was een soort van assertiviteit les.
Maar eenmaal daar aangekomen legde we onze situatie uit en dat we toch echt eerst het hotel wilde regelen. Onze kwetsbaarheden begonnen op te spelen en we moesten hard ons best doen om de krachten in ons naar boven te halen om niet in te storten.

Gelukkig vroeg Matt of hij ergens mee kon helpen en we vroegen hem of hij het hotel wilde bellen of er überhaupt nog kamers vrij waren en wat de kosten waren. Het goede nieuws was dat er kamers vrij waren, maar het slechte nieuws, dat die veeeele malen duurder waren. Bijna ons hele budget zou daaraan opgaan, zodat we geen financiele middelen meer hadden in ons onderhoud. Verder was het zo dat we niet tot 4 oktober konden blijven, omdat we niet zoveel geld meer hadden.

Met alle tassen en nog veel meer vervelende gevoelens vertrokken we naar Stratford, daar waar “ons” nieuwe hotel was. Het was werkelijk een verschrikkelijke reis. Alles in ons lichaam deed pijn van de loodzware tassen. Onze hoofden konden niets meer opnemen en het huilen stond ons nader bij dan het lachen. Dit werd versterkt door het idee dat we de komende dagen niet precies wisten hoe en of we uberhaubt het financieel konden redden. Ook het openbaar vervoer in Londen is duur, dus daar moest al een deel van het budget naar toe, laat staan dat we graag ook iedere dag wel wilde eten. Eenmaal in het hotel aangekomen was het enige lichtpuntje dat het een goed en schoon hotel was. Ruime kamers met deze keer heerlijke bedden. Maar ja… we kwamen hier om te leren wat een recovery college is en langzaam begon deze reis te lijken op “hoe overleven we dit”. We besloten om even pas op de plaats te maken, zoveel als mogelijk de dingen te relativeren en te bespreken welke krachten we moesten inzetten om hier beide met de situatie, zo goed als mogelijk mee om te gaan. We besloten dat Marjolien die middag in het hotel zou blijven om de erg verdiende rust te nemen. Ik zou terug gaan naar st. Mungo’s om te bekijken wat we er nog van konden maken.

Daar aangekomen ontmoete ik Leila weer en vertelde haar hoe en wat er nu precies allemaal aan de hand was en dat we bovendien niet zaterdag 4 oktober, maar tot uiterlijk woensdag 1 oktober konden blijven en dat we verder moesten uitzoeken hoe we die dagen rond moesten komen. Ze vond het heel vervelend om te horen en met een bedenkelijk gezicht verliet ze de ruimte weer op het moment dat Matt weer binnen kwam. Na zijn vraag of het hotel nu wel goed was die ik bevestigend beantwoorde, namen we plaats om te bespreken wat alle ins- en outs waren van deze recovery college. Dat was immers de opdracht die we vanuit Nederland hadden meegekregen. Alle sores maar even opzij gezet, want nu moest er gewerkt worden.

Samen met Matt heb ik doorgenomen wat er gebeurt vanaf het moment dat er een student binnenkomt en wat er verder gebeurt. We hebben een “intake” gesprek doorgenomen en wat er wel en niet belangrijk is bij zoiets. Wat me enorm opviel, is dat de kracht van een recovery college (rc) al hier begint. Het lijken kleine dingen, maar die enorme verschillen maken dan we in Nederland gewend zijn. Ik dacht “het is bijna te simpel en waarom hebben we hier niet eerder aan gedacht”? Vervolgens hebben we doorgenomen hoe een student zijn/haar keuzes kan maken uit het enorme aanbod dat ze hebben aan lessen. Ik vertelde hem wat mijn verwachte weerstand in Nederland zou zijn en of dat het hier ook zo was en hoe ze daar dan mee om zijn gegaan. We hebben 2 ½ uur gepraat en heb enorm meer inzicht gekregen WAT een rc nu precies een rc maakt. Heel inspirerend. Ik had iets meer kracht gevonden!

Vervolgens ben ik naar Leila gegaan, omdat we het programma moesten omgooien. We konden nu eenmaal korter blijven. Na dat doorgenomen te hebben vertelde ze me iets wat ik haast niet kon geloven. Omdat ze zo trots was op de manier waarop we met de afgelopen tegenslagen zijn omgegaan en zeker het feit dat Marjolien had besloten om NU rust te nemen, zodat ze de volgende dag er weer bij kon zijn, had ze geregeld dat we op hun kosten een weekkaart voor het openbaar vervoer kregen en als die voorbij was kregen we een nieuwe. Wauw!!!! Dat scheelt in de kosten. Maar ze was nog niet klaar. Het ontbijt was bij het hotel inbegrepen, maar als we de rest van de maaltijden (lunches en diners) de bonnetjes bij haar inleverden zouden ze dat ook vergoeden. Ineens bleek onze cashflow probleem opgelost. Wat ze verder nog ging proberen (maar dat is ABSOLUUT niet zeker), is dat we toch tot zaterdag 4 oktober kunnen blijven. Maar mocht dat niet het geval zijn hebben we al enorm veel gewonnen. Omdat nu binnen een half uur onze zorgen waren weggenomen was in ieder geval mijn hoofd weer vrij om informatie op te nemen. Marjolien wist nog van niets en ik wist niet hoe snel ik naar het hotel moest gaan om haar dit heugelijke nieuws te vertellen. Bij het hotel aangekomen, mijn kamer voorbij gelopen om eerst Marjolien dit te vertellen. Het had bij haar hetzelfde effect.

Zelfs al kunnen we niet tot 4 oktober blijven, dan kunnen we onze opdracht zeker goed uitvoeren. In dat andere hotel was geen rust te vinden wat betekend had dat we iedere dag we op zijn hoogst de helft van de info maar konden opnemen. Nu kunnen we iedere dag met een leeg hoofd en nieuw enthousiasme de dag beginnen. Wat een belangrijke herstelpunten zitten hierin zeg! Zoek je perfecte ‘niche’ en je functioneert optimaal. Geef je grens aan en overvraag je niet! Neem je eigen regie. Heb je de rust nodig, dan NEEM je die!

Vol goede moed zocht ik mijn eigen kamer op. We hebben enorm veel zin weer om door te gaan. En maar weer geleerd, dat zelfs als soms alles tegen lijkt te zitten, maar je blijft naar je krachten zoeken, zowel in onszelf als externe bronnen aanboren zoals Matt, Leila en Andy er een uitweg is. Doorvechten dat is vandaag ons keyword! We zijn benieuwd wat morgen ons allemaal weer zal brengen. THERE IS RECOVERY!

Tom