Verslag Londenreis Marjolien Boer en Tom Heywegen
Door: Tom Heywegen
Blijf op de hoogte en volg tom en marjolien
02 Oktober 2014 | Verenigd Koninkrijk, Londen
01-10-2014 Verslag Londenreis Marjolien Boer en Tom Heywegen
Dit was een dag waar ik persoonlijk al een tijdje naar uitgekeken heb, omdat ik vandaag met het outreach-team op pad zou gaan, maar dat zou vanavond pas gaan beginnen. Eerst hadden we nog een bezoek te brengen aan “crisis”.
Dit is een centrum waar ze dak/thuislozen helpen hun weg weer in de maatschappij (opnieuw) helpen te vinden. Het motto van dit centrum hangt op een poster die je ziet bij binnenkomst en zegt eigenlijk precies al wat ze doen. Het motto (vertaald) is “We zijn een nationale instelling voor dak en thuislozen. Ons doel is om meer voor dak/thuisloze te doen, verspreid door heel de Uk en hun helpen hun levens voorgoed te veranderen en de manier van denken van de maatschappij jegens deze doelgroep te veranderen.”
Bij binnenkomst, werden we op een bankje gezet en werd gezegd dat we moesten wachten op iemand die ons een rondleiding zou geven. En inderdaad niet lang daarna, kwam er een man op ons af, die zich netjes voorstelde en vervolgens vertelde hij: Als we merken dat je gedronken of gebruikt hebt, dan wijzen we je de deur weer. Dat was een fijne binnenkomer! De tour begon en hij liet ons het hele gebouw zien en vertelde wat er allemaal te doen was en welke mogelijkheden er allemaal waren. Er was wel veel te doen. Er was een creatieve ruimte, een muziekruimte, een IT ruimte en zelfs een team dat helpt bij het zoeken en begeleiden naar werk of het opzetten van een eigen bedrijf. Na de hele tour, vroeg hij ons of we al geïnteresseerd ware om enkele cursussen te volgen. We hadden de gedachte dat hij niet echt het idee had waarvoor we hier waren en vertelde dat we eigenlijk een afspraak met ‘Tom’ hadden. Zijn gezicht vertrok iets, want dat was de directeur.
We namen beneden weer plaats en iets later kwam er een mevrouw ons halen, omdat Tom geen tijd had.
Ze nam ons mee naar een aparte kamer en daar konden we beginnen waarvoor we gekomen waren, namelijk alle ins en outs weten van ‘crisis’. Ze vertelde dat als er mensen ‘van de straat’ binnenkwamen ze konden beginnen aan een programma dat 6 maanden zou duren en waarin ze zich konden ontwikkelen op elk vlak dat ze zelf wilde. Mocht er na die 6 maanden nog meer tijd nodig zijn kon dat ook en als iemand binnen die 6 maanden al bijvoorbeeld werk en een onderkomen had gevonden werd de tijd ingekort. Het was dus meer een richttijd. Voordat ze aan zo’n periode konden beginnen, moesten ze op een (mooi ontwikkeld) formulier aangeven welk cijfer ze zichzelf gaven op verschillende soorten levensgebieden. Aan de hand van de uitkomst van dit formulier was duidelijk welke zaken in hun leven prioriteit was en waar ze dus eerst aan zouden werken. Was heel duidelijk allemaal en ik vond het een fijn gegeven dat de regie hiervan in handen van de cliënt lag. Natuurlijk stelde we de kritische vraag over de vraag die wij bij binnenkomst kregen. (over dat alcohol en drugsgebruik) Natuurlijk is dat een moeilijk punt, maar ook hier was het weer fijn dat de mevrouw ons aangaf hier nog een kritisch over ging nadenken. Ook kregen we de format te zien van een actie plan dat ze samen met de cliënten opstelden. We hebben al deze documentaties meegekregen en zijn na een bezoek van ongeveer 1 ½ uur weer terug naar st. Mungo’s gegaan.
Een korte review en toen weer terug naar het hotel, want ik ging slapen. Tegen een uur of 7 in de avond vertrok ik weer richting st. Mungo’s omdat het lang verwachte outreach-werk ging beginnen. Ik ontmoete Darik daar (die ik in een eerder verslag Derrick genoemd had) en we namen weer kort door wat er die avond ging gebeuren, wat ik absoluut wel en absoluut niet moest doen. Na alles doorgenomen te hebben was het tijd om te gaan. Rond een uur of 8 zaten we in de auto en reden eerst een paar bekende “gebruikers en/of drinkplaatsen” langs om te zien wie er allemaal rondhingen. Onderweg zagen we een man in een park slapen en besloten wat later deze man aan te spreken en te kijken wat we voor hem konden doen. Zo in de avond in Londen is best wel wat te zien als je weet waar je moet kijken. Het is een triest beeld om te zien hoeveel hulpbehoevende er rondlopen, maar des te meer motivatie om met dit werk door te gaan. Als laatste stop reden we een parkeergarage in die we nog helemaal checkte, maar er was niemand te zien. Waarschijnlijk was het nog te vroeg zei Darik. Duidelijk was wel dat hier veel en van alles gebruikt werd.
We reden terug naar het park waar we die man hadden zien slapen en voorzichtig benaderde we hem. We stelden ons voor en na enkele minuten begreep hij wie we waren en wat we kwamen doen. Darik kende deze man al van eerdere bezoeken, maar deze man had absoluut geen idee meer wie Darik was. We probeerden verder contact met deze man te maken, maar na een kleine 10 minuten enkel maar blabla en pff, prrr, pfff gehoord te hebben besloten we om weer te gaan. Zonder duidelijke hulpvraag konden we deze man niet helpen, of hij moest er qua gezondheid zo slecht aan toe zijn dat we een ambulance konden bellen. Maar buiten het overduidelijke dronkenschap was er niets wat we konden ontdekken en dus vertrokken we.
We keken op de lijst die we hadden gekregen waar de tips opstonden van waar we waarschijnlijk ‘rough-sleepers’ zouden tegen komen. De eerste tip bleek direct te kloppen. Onder aan een trappetje langs de Theems lagen 3 mensen te slapen en ook die benaderde we voorzichtig. Het was inmiddels 23:00. 2 van deze mensen waren een stelletje uit Bulgarije en 1 man uit Hongarije. We maakte ze voorzichtig wakker en identificeerde onszelf en vertelde wat we kwamen doen. Nadat we hun identiteit hadden nagetrokken, moesten we nakijken of we deze mensen iets konden aanbieden. Als er iemand eerder van straat was gepikt, maar later weer terug ging, dan was zijn recht op onze hulp verloren. Dit omdat iedere dak/thuisloze een kans moet krijgen om opnieuw te beginnen en ze niet steeds dezelfde mensen, maar weer tijdelijk onderdak konden bieden, waarvan ze wisten dat die toch weer terug zouden gaan op straat. Na wat moeilijke telefoontjes kregen we groen licht om ze een aanbod te doen. Wat ze wel absoluut wilde, was dat ze bij elkaar konden blijven en natuurlijk respecteerde we dat. Na wat meer vragen aan ze, kwamen we erachter dat ze vanuit Frankrijk, waar ze gewerkt en gewoond hadden hun “geluk” in Londen gingen proberen, maar door noodlottige omstandigheden hier terecht waren gekomen. Hun wens was om terug naar Frankrijk terug te gaan en daar hun werk en leven weer op te pikken. Ze voldeden aan de voorwaarden dus konden we ze meenemen. We namen contact op met een zogenaamde hub. Dit is een ruimte zonder bedden, waar mensen 72 uur konden verblijven, voorzien van eten,drinken en gelegenheid tot persoonlijke verzorging hadden. Ze waren blij dat we iets voor ze konden betekenen en nadat ze hun “spullen” hadden ingepakt, namen we ze mee in onze auto en brachten ze naar de hub die nog plek hadden. Nadat we deze mensen daar hadden heen gebracht was het wel zo dat voor deze avond alle hubs al volzaten. Zo hard gaat dat dus hier in Londen.
We reden terug en onderweg spotte Darik iemand die hij herkende en we stopte om met deze man een praatje te maken. Het was een Poolse man die al 16 jaar in Londen rondzwierf. Na wat informatie kwamen we erachter dat hij in ruil voor wat blikken bier bij een duister supermarktje wat opruim werk verrichte. Hij stond niet open voor hulp en omdat hij zijn dagelijkse bier kreeg vond hij het prima zo.
Vervolgens keken we weer op de ‘tiplijst’ en zouden wat andere plekken checken. Het eerste was een park met een kinderspeeltuintje, maar na een tijd gezocht te hebben vonden we daar niemand. Het 2e adres was een parkeerplaats waar klaarblijkelijk achter een stel containers een tentje stond waar ook iemand verbleef. Daar aangekomen zagen we al dat het tentje in elkaar lag en na wat onderzoek in de omgeving konden we daar ook niemand vinden. Het 3e adres wat we checkte was een trappenhuis waar op de 16e verdieping iemand zou liggen. En hoewel het duidelijk was dat hier iemand verbleef konden we ook hier niemand vinden. Hoewel we op deze 3 adressen niemand vonden had ik wel een beeld gekregen in wat voor omstandigheden deze mensen leefden. Het is op zijn minst verschrikkelijk te noemen.
Inmiddels was het tegen half 2 in de nacht en besloten om nog 1 tip na te gaan. Ook dit was in een trappenhuis, waar iemand op de 11e verdieping zou verblijven. Toen we op de 10e verdieping waren konden we al ruiken dat hier waarschijnlijk wel iemand was. Ons vermoeden klopte. We troffen daar een man aan in verschrikkelijke omstandigheden. Deze man was buiten zijn hygiënische voorkomen een alleraardigste man. Hij dronk niet, gebruikte geen drugs, maar zat door pure pech al zo’n 5 jaar in deze situatie. Op dit moment konden we geen directe hulp aan hem bieden, maar hij was wel bereid om de volgende dag op het kantoor te komen, om te bekijken wat het out-reach team voor hem kon betekenen. Zeker weten we natuurlijk niet of hij zal komen, maar we verwachten hem wel.
Het was nu inmiddels al ver na 2 uur een we besloten om er voor deze nacht ermee op te houden. We reden terug naar het kantoor, deden wat laatste administratief werk en toen kwam de taxi die me naar het hotel zou gaan brengen.
In de taxi had ik moeite om mijn ogen open te houden. Opeens besefte ik dat dit mijn eerste nacht “doorhalen” was zonder zelf aan de drank te gaan. Wel had ik gezien wat het met me had kunnen doen als ik niet op tijd had ingegrepen. Deze avond heeft me ook veel meer bemoedigd om niet meer te drinken, want het maakt mensen letterlijk kapot.
Eindelijk kwamen we bij ons hotel aan. Snel onder de douche en een kort berichtje op facebook zodat in ieder geval mijn lieve moedertje wist dat ik weer veilig terug was , kon ik na een voldane dag en nacht mijn bedje in. Ik geloof niet dat ik nog 5 minuten wakker ben geweest, maar ik voelde me goed dat we in ieder geval een paar mensen van de straat hadden en er 1 was die we in een re-integratie programma konden zetten.
Ik heb het als enorm dankbaar werk ervaren en geleerd dat deze “night-shifts” van essentieel belang zijn om hulp te bieden aan deze zeer kwetsbare mensen die vaak zonder eigen schuld in een enorm probleem zijn beland. Ik zal deze ervaring de rest van mijn leven mee dragen en hoop de geleerde ‘tools’ in mijn latere werk nog in te zetten.
Tom
Dit was een dag waar ik persoonlijk al een tijdje naar uitgekeken heb, omdat ik vandaag met het outreach-team op pad zou gaan, maar dat zou vanavond pas gaan beginnen. Eerst hadden we nog een bezoek te brengen aan “crisis”.
Dit is een centrum waar ze dak/thuislozen helpen hun weg weer in de maatschappij (opnieuw) helpen te vinden. Het motto van dit centrum hangt op een poster die je ziet bij binnenkomst en zegt eigenlijk precies al wat ze doen. Het motto (vertaald) is “We zijn een nationale instelling voor dak en thuislozen. Ons doel is om meer voor dak/thuisloze te doen, verspreid door heel de Uk en hun helpen hun levens voorgoed te veranderen en de manier van denken van de maatschappij jegens deze doelgroep te veranderen.”
Bij binnenkomst, werden we op een bankje gezet en werd gezegd dat we moesten wachten op iemand die ons een rondleiding zou geven. En inderdaad niet lang daarna, kwam er een man op ons af, die zich netjes voorstelde en vervolgens vertelde hij: Als we merken dat je gedronken of gebruikt hebt, dan wijzen we je de deur weer. Dat was een fijne binnenkomer! De tour begon en hij liet ons het hele gebouw zien en vertelde wat er allemaal te doen was en welke mogelijkheden er allemaal waren. Er was wel veel te doen. Er was een creatieve ruimte, een muziekruimte, een IT ruimte en zelfs een team dat helpt bij het zoeken en begeleiden naar werk of het opzetten van een eigen bedrijf. Na de hele tour, vroeg hij ons of we al geïnteresseerd ware om enkele cursussen te volgen. We hadden de gedachte dat hij niet echt het idee had waarvoor we hier waren en vertelde dat we eigenlijk een afspraak met ‘Tom’ hadden. Zijn gezicht vertrok iets, want dat was de directeur.
We namen beneden weer plaats en iets later kwam er een mevrouw ons halen, omdat Tom geen tijd had.
Ze nam ons mee naar een aparte kamer en daar konden we beginnen waarvoor we gekomen waren, namelijk alle ins en outs weten van ‘crisis’. Ze vertelde dat als er mensen ‘van de straat’ binnenkwamen ze konden beginnen aan een programma dat 6 maanden zou duren en waarin ze zich konden ontwikkelen op elk vlak dat ze zelf wilde. Mocht er na die 6 maanden nog meer tijd nodig zijn kon dat ook en als iemand binnen die 6 maanden al bijvoorbeeld werk en een onderkomen had gevonden werd de tijd ingekort. Het was dus meer een richttijd. Voordat ze aan zo’n periode konden beginnen, moesten ze op een (mooi ontwikkeld) formulier aangeven welk cijfer ze zichzelf gaven op verschillende soorten levensgebieden. Aan de hand van de uitkomst van dit formulier was duidelijk welke zaken in hun leven prioriteit was en waar ze dus eerst aan zouden werken. Was heel duidelijk allemaal en ik vond het een fijn gegeven dat de regie hiervan in handen van de cliënt lag. Natuurlijk stelde we de kritische vraag over de vraag die wij bij binnenkomst kregen. (over dat alcohol en drugsgebruik) Natuurlijk is dat een moeilijk punt, maar ook hier was het weer fijn dat de mevrouw ons aangaf hier nog een kritisch over ging nadenken. Ook kregen we de format te zien van een actie plan dat ze samen met de cliënten opstelden. We hebben al deze documentaties meegekregen en zijn na een bezoek van ongeveer 1 ½ uur weer terug naar st. Mungo’s gegaan.
Een korte review en toen weer terug naar het hotel, want ik ging slapen. Tegen een uur of 7 in de avond vertrok ik weer richting st. Mungo’s omdat het lang verwachte outreach-werk ging beginnen. Ik ontmoete Darik daar (die ik in een eerder verslag Derrick genoemd had) en we namen weer kort door wat er die avond ging gebeuren, wat ik absoluut wel en absoluut niet moest doen. Na alles doorgenomen te hebben was het tijd om te gaan. Rond een uur of 8 zaten we in de auto en reden eerst een paar bekende “gebruikers en/of drinkplaatsen” langs om te zien wie er allemaal rondhingen. Onderweg zagen we een man in een park slapen en besloten wat later deze man aan te spreken en te kijken wat we voor hem konden doen. Zo in de avond in Londen is best wel wat te zien als je weet waar je moet kijken. Het is een triest beeld om te zien hoeveel hulpbehoevende er rondlopen, maar des te meer motivatie om met dit werk door te gaan. Als laatste stop reden we een parkeergarage in die we nog helemaal checkte, maar er was niemand te zien. Waarschijnlijk was het nog te vroeg zei Darik. Duidelijk was wel dat hier veel en van alles gebruikt werd.
We reden terug naar het park waar we die man hadden zien slapen en voorzichtig benaderde we hem. We stelden ons voor en na enkele minuten begreep hij wie we waren en wat we kwamen doen. Darik kende deze man al van eerdere bezoeken, maar deze man had absoluut geen idee meer wie Darik was. We probeerden verder contact met deze man te maken, maar na een kleine 10 minuten enkel maar blabla en pff, prrr, pfff gehoord te hebben besloten we om weer te gaan. Zonder duidelijke hulpvraag konden we deze man niet helpen, of hij moest er qua gezondheid zo slecht aan toe zijn dat we een ambulance konden bellen. Maar buiten het overduidelijke dronkenschap was er niets wat we konden ontdekken en dus vertrokken we.
We keken op de lijst die we hadden gekregen waar de tips opstonden van waar we waarschijnlijk ‘rough-sleepers’ zouden tegen komen. De eerste tip bleek direct te kloppen. Onder aan een trappetje langs de Theems lagen 3 mensen te slapen en ook die benaderde we voorzichtig. Het was inmiddels 23:00. 2 van deze mensen waren een stelletje uit Bulgarije en 1 man uit Hongarije. We maakte ze voorzichtig wakker en identificeerde onszelf en vertelde wat we kwamen doen. Nadat we hun identiteit hadden nagetrokken, moesten we nakijken of we deze mensen iets konden aanbieden. Als er iemand eerder van straat was gepikt, maar later weer terug ging, dan was zijn recht op onze hulp verloren. Dit omdat iedere dak/thuisloze een kans moet krijgen om opnieuw te beginnen en ze niet steeds dezelfde mensen, maar weer tijdelijk onderdak konden bieden, waarvan ze wisten dat die toch weer terug zouden gaan op straat. Na wat moeilijke telefoontjes kregen we groen licht om ze een aanbod te doen. Wat ze wel absoluut wilde, was dat ze bij elkaar konden blijven en natuurlijk respecteerde we dat. Na wat meer vragen aan ze, kwamen we erachter dat ze vanuit Frankrijk, waar ze gewerkt en gewoond hadden hun “geluk” in Londen gingen proberen, maar door noodlottige omstandigheden hier terecht waren gekomen. Hun wens was om terug naar Frankrijk terug te gaan en daar hun werk en leven weer op te pikken. Ze voldeden aan de voorwaarden dus konden we ze meenemen. We namen contact op met een zogenaamde hub. Dit is een ruimte zonder bedden, waar mensen 72 uur konden verblijven, voorzien van eten,drinken en gelegenheid tot persoonlijke verzorging hadden. Ze waren blij dat we iets voor ze konden betekenen en nadat ze hun “spullen” hadden ingepakt, namen we ze mee in onze auto en brachten ze naar de hub die nog plek hadden. Nadat we deze mensen daar hadden heen gebracht was het wel zo dat voor deze avond alle hubs al volzaten. Zo hard gaat dat dus hier in Londen.
We reden terug en onderweg spotte Darik iemand die hij herkende en we stopte om met deze man een praatje te maken. Het was een Poolse man die al 16 jaar in Londen rondzwierf. Na wat informatie kwamen we erachter dat hij in ruil voor wat blikken bier bij een duister supermarktje wat opruim werk verrichte. Hij stond niet open voor hulp en omdat hij zijn dagelijkse bier kreeg vond hij het prima zo.
Vervolgens keken we weer op de ‘tiplijst’ en zouden wat andere plekken checken. Het eerste was een park met een kinderspeeltuintje, maar na een tijd gezocht te hebben vonden we daar niemand. Het 2e adres was een parkeerplaats waar klaarblijkelijk achter een stel containers een tentje stond waar ook iemand verbleef. Daar aangekomen zagen we al dat het tentje in elkaar lag en na wat onderzoek in de omgeving konden we daar ook niemand vinden. Het 3e adres wat we checkte was een trappenhuis waar op de 16e verdieping iemand zou liggen. En hoewel het duidelijk was dat hier iemand verbleef konden we ook hier niemand vinden. Hoewel we op deze 3 adressen niemand vonden had ik wel een beeld gekregen in wat voor omstandigheden deze mensen leefden. Het is op zijn minst verschrikkelijk te noemen.
Inmiddels was het tegen half 2 in de nacht en besloten om nog 1 tip na te gaan. Ook dit was in een trappenhuis, waar iemand op de 11e verdieping zou verblijven. Toen we op de 10e verdieping waren konden we al ruiken dat hier waarschijnlijk wel iemand was. Ons vermoeden klopte. We troffen daar een man aan in verschrikkelijke omstandigheden. Deze man was buiten zijn hygiënische voorkomen een alleraardigste man. Hij dronk niet, gebruikte geen drugs, maar zat door pure pech al zo’n 5 jaar in deze situatie. Op dit moment konden we geen directe hulp aan hem bieden, maar hij was wel bereid om de volgende dag op het kantoor te komen, om te bekijken wat het out-reach team voor hem kon betekenen. Zeker weten we natuurlijk niet of hij zal komen, maar we verwachten hem wel.
Het was nu inmiddels al ver na 2 uur een we besloten om er voor deze nacht ermee op te houden. We reden terug naar het kantoor, deden wat laatste administratief werk en toen kwam de taxi die me naar het hotel zou gaan brengen.
In de taxi had ik moeite om mijn ogen open te houden. Opeens besefte ik dat dit mijn eerste nacht “doorhalen” was zonder zelf aan de drank te gaan. Wel had ik gezien wat het met me had kunnen doen als ik niet op tijd had ingegrepen. Deze avond heeft me ook veel meer bemoedigd om niet meer te drinken, want het maakt mensen letterlijk kapot.
Eindelijk kwamen we bij ons hotel aan. Snel onder de douche en een kort berichtje op facebook zodat in ieder geval mijn lieve moedertje wist dat ik weer veilig terug was , kon ik na een voldane dag en nacht mijn bedje in. Ik geloof niet dat ik nog 5 minuten wakker ben geweest, maar ik voelde me goed dat we in ieder geval een paar mensen van de straat hadden en er 1 was die we in een re-integratie programma konden zetten.
Ik heb het als enorm dankbaar werk ervaren en geleerd dat deze “night-shifts” van essentieel belang zijn om hulp te bieden aan deze zeer kwetsbare mensen die vaak zonder eigen schuld in een enorm probleem zijn beland. Ik zal deze ervaring de rest van mijn leven mee dragen en hoop de geleerde ‘tools’ in mijn latere werk nog in te zetten.
Tom
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
